Blog: De helden van Defensie

Afgelopen dinsdag nam De Veldspaat in Vinkhuizen afscheid van militairen die sinds eind december beschikbaar waren gesteld door defensie om zorgpersoneel bij te staan. Medewerker Wilma Snakenborg schreef een blog over deze bijzondere en indrukwekkende samenwerking.

Daar zijn ze. De mannen en vrouwen van het leger. Defensie noemen we ze.

“ Waar is defensie? Kan defensie dat even doen? Misschien kun je het even aan defensie vragen? “

Ze zijn overal, en zeker waar je ze nodig hebt. In de huiskamers, op bewonerskamers om controles te doen, in de gangen, op omkleedplekken, in de kantine. Namen noemen we vaak niet, weten we niet.

Maar daar bij de koffie of het eten  krijgen ze ineens een gezicht.

De BPM is uit, geen mondmaskers want hier mogen we eten en drinken, de medewerkers uit DE TOREN.

Heel gek trouwens: collega’ s waar ik de hele dag mee werk herken ik niet. We zitten zo ingepakt dat er maar een klein stukje van het gezicht zichtbaar is en dan kun je elkaar in de Herestraat over de voeten lopen maar dan blijven het vreemden.

Collega’s kijken ook mij verbaasd aan. “ O, ik hoor het aan je stem maar had niet door dat jij het bent!”

Defensie heeft veel mensen geleverd.

Welke functie ze hebben is ons niet bekend maar ondertussen weet ik dat er automonteurs tussen zitten. Die staan veelal de medewerkers en bezoekers naar de juiste route te begeleiden en te checken of de brillen goed op zitten, de mondmaskers op en de schorten aan.

Ze vullen de voorraden aan want er gaat gigantisch veel materiaal doorheen.

Handschoenen zijn amper aan te slepen, schorten, brillen en maskers, alles wordt weggegooid na gebruik.

De eerste dag had ik trouwens een spatbril op die me te groot was dus die vloog constant van mijn neus. Nu heb ik een passende en mag ik me desinfecteren en hergebruiken.

Defensie levert ook  verpleegkundig personeel; zij doen de controles en verricht hand-en spandiensten bij de bewoners.

Er is een coördinerend verpleegkundige  die de touwtjes strak in handen heeft. Loopt rond alsof ze er al jaren werkt. Geen tijd voor gezeur en geklaag , niet lullen maar poetsen.

Ze komt regelmatig langs, vraagt hoe het gaat en geeft aan dat ze verwacht dat de medicatie voor een bepaalde tijd gedeeld is en de controles uitgevoerd.

Niemand spreekt tegen, we volgen simpelweg de bevelen op omdat we haar vertrouwen. Ze vraagt  of er iemand iets nodig heeft en zorgt dat het er komt.

Strak geregisseerd ,met zorg en aandacht maar vooral met militaire precisie. Ik hou er van, je hebt er wat aan.

Ik werk een dag extra maar had aangegeven dat ik echt om 14 uur weg moet  en geef dat nu ook aan bij haar.

Stipt om 14 uur staat er een aflos voor mijn neus, geen idee waar ze die vandaan getoverd heeft maar ik ben er heel blij mee.

Defensie opereert in Afghanistan, Litouwen, Syrië, Vinkhuizen.

Ze zijn daar omdat er crisis is, waar ter wereld dan ook. En ik weet nu: je kunt er op bouwen!

Werkelijk iedereen die ik hoor is zo blij met ze. En ook al zie ik geen gezichten: als ik een legerbroek onder het schort uit zie steken  weet ik dat het goed komt.

Ze zijn liefdevol naar de bewoners, passen zich schijnbaar moeiteloos aan, zijn enorm flexibel en totaal niet veeleisend.

Wat ontbreekt is er niet , maar wat is er wel? Dat lijkt hun motto.

En ze brengen rust mee. Binnen no time bouwen we op ze, de mannen en vrouwen van defensie. Op elke afdeling vind je ze, overal is zorgpersoneel omgevallen.

Ze nemen de plek in die ze wordt toebedeeld bij de briefing s’ morgens, zonder morren, zonder klagen. Met een glimlach en een kwinkslag doen ze hun werk.

Zo gaf ik aan dat ik het fijn zou vinden als er ergens op die zondag tijd gevonden kon worden om de voorraden aan te vullen zodat we bij elke kamer weer schorten, desinfectans en handschoenen zouden hebben.

15 minuten later is het tiptop in orde.

In de huiskamer geven ze eten en drinken aan bewoners, zetten een cd op en zingen mee, ruimen op maar vooral maken- en hebben zij tijd voor een praatje.

De  bewoners komen aandacht te kort omdat de vaste medewerkers het zo ongelooflijk druk hebben met de zorg. Het hoogstnoodzakelijke kan worden gedaan, zeker niet meer dan dat.

Hoe fijn is het dan dat er een rustpunt is waar alles gewoon lijkt, waar plezier wordt gemaakt, waar bewoners tijd en aandacht krijgen. En waar wij even bij kunnen komen, waar we nog een beetje ontspanning vinden, een praatje kunnen maken, kunnen lachen.

Door de mannen en vrouwen van defensie.

We weten dat ze ons weer gaan verlaten als de crisis bezworen is. Dan zal het vaste team het weer over moeten nemen. Dat moment nadert, druk zal het voorlopig wel blijven maar er heerst nu geen chaos meer. De looplijnen liggen vast, de bevoorrading klopt, de regie is in goede handen van  het management, de medewerkers herstellen, er staan steeds meer bewoners kamers leeg en hoe triest en verdrietig dat ook is, het geeft wel wat ruimte om er door te komen.

En als het zover is dat we defensie uitzwaaien gaan we ze ontzettend missen, de mensen van defensie.

Onze dank is eindeloos groot. En daarom, namens alle mensen van de Veldspaat geven we “ jullie van defensie”  je naam terug. Dus:

Alicia, Helena, Dieter, Mark, Jeroen, Kim, Pieter, Sjoerd, Lotte, Marlies, Yvonne,

Dirkjan, Eva, Peter, Rene, Luuk, Huib, Pascal, Job, Iris, Sam, Jermaine, Jakob, Diederik, Alex en Regilio:

Dank jullie wel kanjers, het was geweldig ! Heel veel succes op jullie andere missies, wij weten nu hoe belangrijk jullie zijn !

Namens alle medewerkers van de Veldspaat,

Wilma.